Ermenistan Cumhurbaşkanı geçtiğimiz hafta Lübnan’a resmi bir ziyarette bulundu. Lübnan ‘lı mevkidaşının onuruna verdiği yemekte yaptığı konuşmada iki ülke arasındaki tarihi bağları anarken, 1913-1916 yılları arasında Lübnan mutassarrıfı, Osmanlı yönetiminin paşa ünvanını taşıyan ve Lübnan’daki son Osmanlı yöneticisi olan Ohannes Kuyumciyan’a önemle değindi. O sırada henüz Lübnan’da kaydadeğer bir ermeni nufus bulunmadığı cihetle (zorunlu tehcire tabi tutulan Ermeniler henüz Lübnan’a gelmemişti) Ohannes paşanın Lübnan’lı Hıristiyanları “Genç Türkler” yönetiminin zulmünden korumak için elinden geleni yaptığını ifade etmekle yetindi.

Ermenistan Cumhurbaşkanının bir tarihi olguya kendi yorumuyla yön vermek isterken, ermeni iddiaları ile çelişkisini kendiliğinden ortaya koyduğu şu noktaları göz ardı edebilmek mümkünmüdür: Osmanlı imparatorluğunun son yıllarında dahi ermeni vatandaşlarına karşı bir ayırım yapılmamakta, Dışişleri bakan yardımcısı bir ermeni, paşa sıfatı verilerek mutasarrıf (vali) yapılabilmektedir. Bu sırada dışişleri bakanı da gene ermeni asıllı Osmanlı vatandaşıdır. Ohannes paşanın Lübnan’a atandığı ve görev yaptığı dönem birinci dünya savaşının başladığı ve ülkenin belli bölgelerindeki ermeni nufusun tehcire tabi tutulduğu bir dönemdir. 

Ermenistan Cumhurbaşkanının Lübnan’daki temaslarında, Suriye’deki çatışmalarda, oradaki yoğun ermeni nufusa gelebilecek zararın önlenmesi konusunun ele alındığı basında bildirilmektedir. Keza ziyaret vesilesiyle sıkca Lübnan’da yaşayan büyük ermeni nufusa atıfta bulunulmuştur. Ohannes paşanın mutasarrıflığı zamanında bile Lübnan’da ve bugünkü Suriye’de kaydadeğer ermeni nufus bulunmadığı kayıtlarla tesbit edilmiş olduğuna göre, ermeni diyasporasının tamamı da göz önünde bulundurulduğunda, ermeni milliyetçilerin Osmanlı yönetiminin ermeni nufusu topyekun imha kararı iddialarına karşı Nasreddin hoca’nın et ve kedi ikilemini hatırlamamak mümkünmüdür.