Paylaş :

PDF İndir :

Emin Pazarcı

Akşam, 7 Eylül 2016

Bir G 20 Zirvesi’ni daha geride bıraktık. Bu zirve, bize çok, ama gerçekten çok önemli fotoğraflar verdi…

5. oturum, “terörizm ve mülteciler sorunu” ile ilgiliydi. Ana konuşmacı ise, Türkiye Cumhuriyeti’nin Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’dı. Tabiri caizse deve dişi gibi liderler, küresel bir problem olan ve dünyanın uykularını kaçıran bu iki konuda “ana konuşmacı” olarak Erdoğan’ı dinlediler. O’nun söylediklerine ve yaptıkları değerlendirmelere kulak verdiler.

Biliyorsunuz G 20 ülkelerinin kimler olduğunu… İçinde ABD de var, Rusya da. Listeye Çin, İngiltere, Almanya, Fransa, Brezilya, Hindistan, Japonya gibi ülkeler de dâhil. “Deve dişi gibi liderler” ifadesini boşuna kullanmadım!

Yetmedi, bu kadarla da kalmadı. Türkiye, konunun önemi dolayısıyla sürenin uzatılmasını istedi. Buna da itiraz etmeyip, “evet” dediler.

Bu bir şeyi göstermiyor mu sizce?

Elbette gösteriyor. Hem de köprünün altından çok suların aktığını gösteriyor. Dün, rotası çizilen ve yönlendirilen bir Türkiye vardı. O gitti, yerine rota çizen ve yönlendiren bir ülke geldi.

G 20 Zirvesi öncesi, yine bu köşede yazmıştım. Zirvenin gündemini Türkiye’nin belirleyeceğini söylemiştim. Yanılmadım, aynen öyle oldu.

Aslında, dünya dengelerinde ve küresel anlayışta dünden bugüne değişen pek fazla bir şey yok. Dün neyse, bugün de o!

Devler, yine rotayı kendileri çizmeye çalışıyorlar. Cumhurbaşkanı Erdoğan, zirve dönüşü uçakta yaptığımız sohbet sırasında çok önemli bir noktaya temas etti. Dış siyasetle ilgili olarak aynen şu ifadeyi kullandı:

“Şunu kabul etmek lazım: Siyasette hiçbir zaman iki kere iki dört olmuyor. Gelişmelerde de bunu hep böyle görüyoruz.”

“Demokrasi, demokrasi” diyenler, bir bakmışsınız başka ülkelerde darbe girişiminde bulunuyorlar. Ya da en azından destekliyor ve işlerine geldiğinde o darbecilerle el-ele, kol-kola verebiliyorlar.

Bizde 1960’ta öyle olmadı mı?

12 Mart Muhtırası öyle gelişmedi mi?

Ya da 12 Eylül 1980’de yaşadığımız darbeyi “bizim çocuklar” dedikleri elemanları yapmadı mı?

Yaptılar, yönlendirdiler, diledikleri gibi kullandılar…

15 Temmuz’da ise baltayı taşa vurdular. Olmadı, beceremediler.

O yüzden de bileğini bükemedikleri Erdoğan’ı paşa paşa dinlemek zorunda kaldılar. Hem haklıyız, hem de güçlü. Çünkü haklı olmak yetmiyor. Mısır’da Mursi de haklıydı. Ama güçlü olmadığı için kaybetti.

Türkiye ise haklı olmanın yanına gücünü de koydu! G20’de gördüğümüz fotoğraf budur.

Mesela, Fırat Kalkanı Operasyonu…

Dikkat ettiniz mi, ne ABD’den ne de Rusya’dan güçlü bir ses çıkıyor. Artık, bölgedeki oyuncuların içinde biz de varız. Üstelik vaktiyle Obama’nın “aylar sürer” dediği operasyonu bir hafta-on günde bitirmiş bir güç olarak masadayız. Obama o yüzden bize Rakka’da “birlikte operasyon” teklifinde bulunuyor. Onun için Amerika “PYD Fırat’ın doğusuna çekilecek” sözünü vermek zorunda kalıyor. Kara kaşımıza, kara gözümüze vurulduğu için değil!

Ayrıca, Rakka deyip geçmeyin. Rakka düşerse, DAİŞ ne Suriye’de, ne de Irak’ta rahat durabilir! ABD de görüyor ki, bunu biz yapabiliriz.

Bitmedi, Türkiye artık daha geniş bakıyor meselelere. Cumhurbaşkanı, G 20 dönüşü bize çok daha geniş bir ufku gösterdi:

“Bizim geri adım atma şansımız yok. Geri adım atarsak, Suriye’ye terör örgütleri yerleşir. Benzer riskler Irak için de söz konusu. Orada da PKK kendine yer edinmeye çalışıyor. Musul’da Telafer’de Türkmenler var. Yarın orada ne olacağı belli değil. Dolayısıyla, oraların güvenliğiyle ilgili olarak da her şeyi gözden geçirmemiz gerekiyor.”

Bunlar, gerçekten çok önemli değerlendirmeler…

1) Türkiye’nin artık eline vurulup ekmeği alınacak bir ülke olmadığını gösteriyor.

2) Kendine güvenen Türkiye, artık meselelere büyük bakabiliyor. Vaktiyle Atatürk’ün Talat Paşa’ya gönderdiği mektuplarda ortaya koyduğu “Anadolu’nun güvenliği Afganistan’da başlar” şeklindeki milli dış politika anlayışı geri geliyor!

Sümsüklük dönemleri geride kaldı…

Artık, ABD’ye rağmen Suriye’deki “terör koridorunu” engelleyen, tek başına ve milli imkânlarla Suriye’de operasyon düzenleyip, sonuç alan bir Türkiye var.

Kim ne derse desin… Kim hangi değerlendirmeyi yaparsa yapsın… Umurumda bile değil, ayan beyan görünüyor her şey: Çizilen rotalarda yol almıyor, rota çiziyoruz biz artık.